Zmiany zmiany zmiany

Dawno nic nie pojawiało się na blogu, nie oznacza to, że całkowicie zawiesiłem działalność foto. Cały czas zdarza mi się robić zdjęcia na ślubach czy... potańcówkach swingowych.

Mój czas pożera obecnie głównie biżuteria. Serdecznie zapraszam do zapoznania się.
https://www.facebook.com/truehandmade.eu/

03-12-2016 Spacefest ;)

Wieki mnie tu nie było. To nie tak, że zdjęć nie robię. Po prostu inne hobby wciągnęło równie mocno i blog sam w sobie częściowo poszedł w zapomnienie. Tak czy inaczej wracam. Postaram się robić aktualizacje po każdym koncercie, a i od czasu do czasu wrzucę tu coś z nowego, bardziej produktowego hobby.

Więc na nowy początek, spacefest w żaku. Hipsterski festiwal, niszowa muzyka, od post-rocka po ambient. Tłum identycznych dziewczyn  w biodrówkach, z grzywką, tatuażem i lekką niedowagą. Tłum facetów z dziwnymi fryzurami lub w okularkach lenonkach. Całkiem znośne piwo i sporo nowych znajomości. Jak na niszowe zespoły przystało, światła tyle co kot napłakał, chore na anemię punktówki, po dwie trzy na całą scenę. Pod ścianami śpią ludzie.

CudaWianki!

Pani Alicja ;)

Labai, CudaWianki 2015

Wianki Wianki Wianki

Cisza Nocna, CudaWianki 2015

" Call The Sun" CudaWianki 2015

"Voo Voo" CudaWianki 2015

A tego Pana chyba nie trzeba przedstawiać.

Od wieków nic nie pisałem. Nie oznacza to, że nic nie robiłem. Zwyczajnie, z czystego ludzkiego lenistwa, zaniedbałem bloga.
A teraz o imprezie:

Cuda Wianki! Rewelacja, pomijając same koncerty, bo ile koncertów człowiek może w ciągu roku odwiedzić, sama otoczka jest wspaniała. Tłum ludzi w wiankach, budowanie mebli, rozsadzanie ziół, wszędzie kolorowo letnio i radośnie. Nawet pomimo niezbyt atrakcyjnej pogody w parku tłumy. Bonusem jest fakt, iż w końcu mogę wstawić zdjęcia ładnych Pań bez uszczypliwych komentarzy ;) i to na początku posta.

05-03-2015 Lao Che w Atlantic

Lao Che, Atlantic

Lao Che, Atlantic

Lao Che, Atlantic

Lao Che, Atlantic

Nie dalej jak dwa dni wcześniej, znajomy redaktor (Tomek) śmiał się, że na koncerty chodzę wcześniej nie słuchając zespołu. Pierwszy raz w ten sposób słyszałem na przykład Fink czy Fismola.
Lao Che znam od dawna, właśnie, od dawna. Kolega z redakcji, który pisał recenzję tego wydarzenia uświadomił mnie, że ominęły mnie tylko trzy płyty. Płodni są niesamowicie od woodstocku kilka lat temu. Sam koncert spełnił wszystkie moje oczekiwania, niestety dobił również chore plecy (narzędziem wykonawczym był łokieć jakiegoś licealisty i ciężki sprzęt). Przy okazji dowiedziałem się również, że w Polsce nie mamy szkoły dla oświetleniowców. Mamy uczelni związanych z foto od zakichania, kilka dla akustyków... i tłum oświetleniowców-samouków. To wiele wyjaśnia,szczególnie gdy patrzy się na niektóre kluby wywołujących ciarki u trójmiejskich fotografów..

Ps. Ostatnio ktoś mi zarzucił, że mało zdjęć wrzucam w poście, specjalnie dla tej osoby link do galerii tutaj

Koniec świata, Atlantic, 28-02-2015

Koniec świata, Atlntic

Koniec świata, Atlntic

Koniec świata, Atlntic

Ładne Panie, a co ;)

Koniec świata, Atlntic

 "Koniec świata"- bo pokolenia nie muszą dzielić.
28 lutego mieliśmy okazję zagościć w klubie Atlantic na koncercie z okazji 15-lecia zespołu. Pierwsze, co rzuciło się w oczy, to wygląd samego klubu. Dużo stolików, przy jednym sushi, publiczność powyżej 25 roku życia siedząca spokojnie w oczekiwaniu na koncert. Z drugiej strony pod sceną grupa młodzieży gimnazjalno-licealnej, koszulki metalowych zespołów, spodnie moro, typowe okazy powoli zanikającej subkultury w bardzo pomniejszonych wersjach. Klub też nie był mocno wypełniony.
Sam, przyznać trzeba uczciwie, na koncercie zagościłem głównie z sentymentu. Na ostatnim ich występie byłem dobre 10 lat temu, bogatszy we włosy na głowie i ideały. Trzeba przyznać, za tamtych czasów grali typowe, niezbyt wyróżniające się ska. Muzycznie nie powalali, ale też nikt od nich tego nie oczekiwał.Z lekkim opóźnieniem, równym przerwie na papierosa, na scenie pojawił się zespół, Jacek Stęszewski przywitał się z widownią i się zaczęło. Jeżeli nie słyszałbym znajomych tekstów piosenek, podejrzewałbym, że ktoś podmienił zespół. Zdecydowanie dojrzeli muzycznie i wokalnie. Z lekkiej muzyki ska, w której z założenia powtarzają się motywy muzyczne, grupa wyciągnęła wszystko co było możliwe. W chwili pisania tej relacji słucham płyty "Oranżada" z 2010 roku, nawet od tego momentu zespół poczynił znaczne postępy. Warto też zwrócić uwagę na akustyczną część koncertu. Kilka utworów zostało zagranych znacznie spokojniej, w nowej aranżacji, z dużą dawką zabawnej improwizacji.
Reakcja publiczności też była wyraźna, młodzież szalejąca pod sceną, stoliki naokoło w większości puste, wszyscy jak najbliżej zespołu. Ludzie z dość szerokiego zakresu wiekowego skaczący razem do ulubionych utworów.Sam klub należy pochwalić za nagłośnienie i oświetlenie, pod samą sceną słyszałem wszystko doskonale nie głuchnąc przy okazji, światła miłe zarówno dla widza jak i fotografa.
Na zakończenie dodam, że nie pamiętam koncertu, na którym bawiłem się tak dobrze i który tak zaskakiwał, zarówno od strony zespołu jak i publiczności.

Fink, Parlament, 21-02-2015

Fink, Parlament

Fink, Parlament

Fink, Parlament

Fink, Parlament

Ładna zasłuchana Pani z widowni ;)

     Paweł, chodź, gra znana kapela, zagramaniczna. Tak można by sparafrazować namowy kolegi, który potrzebował zdjęć do relacji. Przed wejściem do Parlamentu nie przesłuchałem zespołu, nie czytałem opinii, byłem zielony jak szczypiorek na wiosnę.
     Zostałem BARDZO miło zaskoczony. Spokojna, melodyjna muzyka o lekko rockowym brzmieniu, trochę jak Fismol 20 lat później. Jedynym niemiłym akcentem była jedna z Pań "fotografów", świecąca wspomaganiem autofocusa prosto w twarz pochylonego nad mikrofonem wokalisty tak długo,  aż sam zwrócił jej uwagę.
     Jeżeli ktoś lubi posłuchać czegoś spokojniejszego, gorąco polecam.

Ps. Ponoć zdjęcia ładnego rudzielca zwiększają oglądalność, więc bezwzględnie to wykorzystam. ;)

A w Bluesie: Maciej Balcar (05-02-2015)

Maciej Balcar, Blues Club

Blues Club

Milena, jako mały, zgrabny, rudy bonus ;)

W Bluesie wokalista Dżemu, jest to coś czego nie mogłem przegapić, szczególnie, że z pracy do klubu rzut kamieniem.
Koncert udany, ale ciasny. W przeciwieństwie do ostatniego razu kiedy odwiedzałem lokal, wszędzie stały stoliki, nawet w miejscach prawdopodobnie nie przewidzianych przez architekta wnętrz. Fakt, fotograf potrzebuje nieco więcej miejsca (albo raczej przejścia) niż goście, ale ludzie, którzy kupili bilety żeby stać przy barze, lub szturchani przy przejściu wykonującej swoje obowiązki kelnerki, nie byli zadowoleni. I to wspomnienie najmocniej utrwaliło mi się po niemal miesiącu od koncertu.
Więcej zdjęć i artykuł na CDNie TUTAJ